We zijn aan het ‘inreizen’, zoeken ons ritme, en kijken wat wel en niet werkt voor ons. Wat wel werkt: het gemak en de gezelligheid, het reiscomfort door de mogelijkheden van het internet, en de smartphone. Wat niet werkt: datzelfde internet.
Eten is hier superlekker, en elke maaltijd lijkt een klein indonesisch feestje. De tweede of derde maaltijd merkte Kick op dat hij wat verdrietig werd. “Wat is er lieverd, mis je de dieren of thuis?” “Nee mama, niet naar huis, ik heb heimwee naar jou”
Slik. En ik begreep gelijk waar hij op doelde. De maaltijd was in de eerste dagen een van de weinige zit momenten , en voor mij een mooi moment om wifi te zoeken (nog geen lokale sim), en de dingen voor de komende weken te regelen. . Ik was dus de hele maaltijd in focus op mn telefoon bezig.
We bedachten een plan, en de volgende dag koersten we met een Aziatische Uber (Grab) heel Jakarta door naar een specifieke mall. Daar was de winkel monopolis, een winkel gespecialiseerd in bordspellen. Weliswaar niet veel traveledities, maar uno en met name exploding kittens wel : speelkaarten gaan makkelijk mee. Zo ook een stel dobbelstenen, en deze moeder en zoon hebben weer contact tijdens het eten: Spelletjes! Dan maar minder travel light, een mens heeft zo haar prioriteiten.
En die telefoon, die gaat nog steeds ook mee: we kunnen hem immers ook voor schaken gebruiken.
