Yogyakarta

Yogya.. 

Het was tijd voor Yogya, ontspanning, de Burubudur, de Prambaran. Dat laatste deed ik 20 jaar geleden op n fietsje, maar ik weet nog hoe afgetimmerd ik was. Ik herlas nu, en nu begrijp ik ook waarom , twas 20 km enkele rit en ik had indertijd een ouderwetse non-versnellingen unit. Nou houd ik wel van zoonlief wat uitdagingen voorzetten, maar die 40 km in indonesiche hitte.. mweh.

Dus we deden wat miljoenen Indonesiers doen: we namen de scootah!

Tweewieler rijden in Azie is voor mij een soort ‘thuiskomen’, niet zoals bijvoorbeeld duiken dat is, maar me voegen in verkeer, t uitvogelen van de gewoontes, de focus. Het voelt me erg ontspannen aan. Het lijken minder regels, maar het verkeer is me een school vissen waarbij men zich meer naar elkaar voegt, dan waar we in Nederland op onze voorrangsstrepen gaan staan.

Mijn vreugde was dan ook groot toen ik bemerkte dat Kick ook lol beleefde van in de rondte brommeren op Java.

Optrekken bij een stoplicht veranderde al snel voor ons in een F1 start met Mjos Verstappen op de verschillende p-plaatsen. Veel plezier. En waar ik 20 jaar geleden nog een eind een richting op reed en dan weer de weg vroeg aan een voorbijganger, dacht ik nu met google feilloos te koersen. Not. De eerste dag 180 graden voor 20 km de verkeerde kant op getuft voordat ik me bedacht dat die Prambaran torens nou eens eindelijk wel in zicht mochten komen. Enfin, daar kwam de mobiel goed om de hoek want ik kreeg daarmee in ieder geval wel n idee waar we wel waren. 

N uurtje extra brommeren, leren hoe tanken werkt (in ieder geval veel vriendelijk lachen), en we waren bij Prambaran. Na eerst extra te zijn uitgemolken bij de foreigners entree hebben we zelf gidsje gespeeld. N groot Hindu complex , onder continue restauratie na de vele aarbevingen. Ze lijken er geen haast mee te hebben (met die restauratie), t gebeurt wel zoals ooit het oorspronkelijke gebouw is gedaan : met de hand.

De Dode mus van Yogya:

We hadden al geruchten in ons luxe ‘backpacker’-hotel gehoord: Bururbudur mag tot nader order niet beklommen worden. Ook daar hebben ze een foreigner uitmelk loket, en mag je nog wel voor 40 euri pp  (belachelijk veel voor hier) een rondje op t gras eromheen wandelen, en helaas niet beklimmen. Dit terwijl dat juist erg bijdroeg aan de ervaring indertijd. Niet door t klimmen maar door de ronde langs de afbeeldingen van buddhistische verhalen, en de rust en tijd. 

Die 40 eu pp voor rondje tuinen werd me echt te gortig.  Gaat in de toekomst nog erger worden, dat uitmelksysteem want er staat 100 u$ voor buitenlanders op de planning . Heb niet t idee dat t aan toerisme/ dan wel infrastructuur besteed wordt helaas.

 Enfin: Op (op dah scootah) naar t uitkijkpunt waar behalve een zichtbare vreemde grote witte kip (‘chicken church’) de Burubudur helaas ver in nevelen lag. Zoals Kick t mooi verwoordde: hebben we in ieder geval een reden om terug te komen. 

wordt vervolgd..