De Trek

Ik open mn ogen : het eerste daglicht begint door het raam te kieren, en mn buik kondigt een hoognodig toiletbezoek aan. Normaal niet iets om bij na te denken maar na een week trekken kraken mn knibbel, enkels en bovenbenen en we beschikken vandaag alleen over n hurk toilet. Buiten. 

Ik stap uit bed en loop er zachtjes naar toe en maak me enigzins comfortabel: hoe kom ik ooit uit deze hurkstand weer omhoog. De morgen is nog stil en mn brein nog ontspannen. In mn hoofd mixen onbewust ziekenhuisbeelden en realiteit zich, en een enorm eurakamoment is daar: een ‘papegaai’ voor boven n hurktoilet! Hashtag Uitvindingvantjaar. Wat een mooi idee. Ik grijp me voor vandaag nog ergens aan n kraan vast en  mn bovenbenen doen n uiterste inspanning en ik kom weer in sta-stand. Nog even een half uurtje mn nog warme bed in. Ik schommel terug naar onze kamer en soes weg. 

Nepal. We zijn op trek . Heerlijk lopen smorgens en smiddags wat minder soepel. We hebben al wat halve dagen ingelast en een rustdag : hier voel ik me een echte lowlander en ik weet uit ervaring minder goed tegen hoogte te kunnen. 

Het is heerlijk dit met Kick te mogen doen

Ik had er al langer over na gedacht : niet te hoog en eigen tempo, en na overleg met de gids van het hotel in ktm waar we verbleven kwamen we tot een programma: Tamang heritage trek en aanvullend Langtang trek. Met drager en gids , ik ben namelijk echt langzaam in stijgen boven 2000m . En dalen is ook niet mn sterkste kant. En oh ja: nie druk onderweg zou fijn zijn ( tis trek hoogseizoen in Nepal in okt nov ). 

Hij ging t regelen , en na nog ns benadrukt te hebben dat een heel belangrijke eigenschap van de gids “geduld”  zou zijn, vertrokken we.

Op naar Tamang voor eerste gedeelte : een “cultureel erfgoed” trek: een gebied tegen de grens met Tibet aan waar veel tibetaanse  vluchtelingen zich gevestigd hebbn. In dit soort tibet by proxy is een trek opgezet ter ondersteuning , onder andere nadat het zwaar door de aardbeving van 2015 getroffen werd. Het is niet hoog of mount everest spannend, maar je loopt door dorpen en lokale landerijen, en krijgt n blik in de cultuur.

We stappen sochtends vroeg in de lokale bus in Kathmandu en schudden en hobbelen ons een dag een weg naar subraya besi, ons startpunt. 

We starten met gids TB en drager jayden. Nomen est omen bij Jayden want hij heet zo omdat hij zanger  in soft rock pop band is dan wel was: het is zijn eerste dag on the job als drager. Hij spreekt goed engels, is n zachtmoedige ziel, en speelt t klaar om na ons te arriveren op alle pauzepunten de eerste dagen, hetgeen een zeer veeg teken was voor zijn capaciteiten als drager. 

Hij werd ietwat ongenuanceerd als lazy bestempeld door TB en ingeruild na een tweedaagse lijdensweg. 

Waarom bemerkten we na de wissel: Mingmar  ( onze nieuwe kracht ) was vlgs mij altijd binnen een uur op volgende stop van bestemming, kwam daarna retour om te kijken of ie ons kon helpen, serveerde zo nodg fruit of haalde water en was altijd vriendelijk en beleefd. De arme j kon vaak ( net als wij ) geen woord uitbrengen bij aankomst, verschool zich met zn telefoon in een hoek zodat ie niet nog meer moest lopen.

Onze rots in bange dagen was gids TB: beetje vreemde naam maar zodra ik de c niet meer uitsprak was t een makkelijke naam voor mij om te onthouden 

Hij  was snel, betrouwbaar en bovenal: eindeloos geduldig met moeder en zoon. De eerste dagen had zoon vooral t pittig en de laatste dagen zorgden moeder dr rammelende enkels en knibbel voor wat ongeplande ter aarde stortingen.

Daartussen ging t geweldig:

Gekozen voor niet teveel hoogte gezien voorgeschiedenis in combinatie met niet teveel afstand per dag. Helaas is dat laatste in Nepal multi interpretabel , en klonk er met name in de hitte van de middag weleens een hollandse mopper door t dal. Nooit ben ik zo blij geweest met koude voetenbaden en soms was er zelfs een warme solar  of bucket douche. Ook hebben we uiteindelijk een dag of drie boven de 4000 mtr geschrapt. When the body says no..

Tb was ook priceless in de keuken, naast gids ook kok en als ie de keukenbemensing qua hygiëne niet vertrouwde , bemoeide hij zich er gepast mee. Zo hadden we niet elke de standaard Dal Baht ( nepalese ‘curry’ en standaard eten op treks ) maar ook pastas, goede chapati sandwiches en her en der zelfs friet met mayo. Paradise.

Het Tweede gedeelte was Lantang, een stuk populairdere trek , die was ( helaas 😇) ook veel drukker hoewel we door onze gepatenteerde low en slow aanpak buiten de reguliere stops en afstanden vielen .  In langtang kwamen af en toe (europese) trekkingsgroepen op veel hogere snelheden langs schieten, en nooit in de 16 dagen totaal hebben we ongeduld bemerkt bij onze gids en de drager. Ook niet als ze in meer aggenebes accommodatie moesten slapen omdat wij niet zo snel gingen. Diep Respect. 

We genoten. We trokken en gingen meer en meer in het moment leven en lopen. Op een gegeven ogenblik wisten we niet meer welke dag of datum t was, wel dat t niet verstandig was nog hoger te trekken , we namen een rustdag en keerden weer terug door t schitterende dal naar ons startpunt , 14 dgn na start, en stapten weer in de bus naar Kathmandu. 

De Bus heeft n vrolijke toeter en af en toe bij instappen van nieuwe passagiers vermengt de geur van verbrande remmen zich met die van mensen die zich dagen zo niet weken niet gewassen hebben

Er stapte een man in met een jas van skischool Stubai , ik weet niet welke ondernemende student die ooit ingeruild heeft voor n biertje of  wellicht is de jas op minder legale wijze verkregen. 

Onderhandelingen over ritprijs lopen niet uit bocht maar gaan meer iets in trand van: passagier a geeft de kleinste nominatie die hij zij heeft, busjongen zegt iets op vriendelijke toon als in: dat gaat m niet worden maat, nieuw briefje wordt tevoorschijn getoverd net zo lang totdat de betaling klaarblijkelijk klopt. 

Ondertussen kruipen we ons n weg ri Kathmandu terwijl Tenzin sherpa Kick geen problemen heeft ebooks op zn alle kanten op schuddende foon te lezen. Ik amuseer me met wat antropologische beschouwingen  en na een uur of  acht rollen we op n stoffig busstation uit de bus. Op naar een warme douche , een volle wasemmer en een heerlijk smakende pizza. Creatures of comfort die we zijn. 

Wat een geweldige ervaring was dit.